مددکاران اجتماعی در ایران: تحلیل دو گروه اصلی و تفاوت‌های آن‌ها
مددکاران اجتماعی ایران به دو گروه تقسیم می شوند! آیا این تقسیم شدن به مفهوم دولتی یا غیردولتی بودنِ مشاغل مددکاران است؟
فهرست عناوین مطلب
مددکاران اجتماعی در ایران: تحلیل دو گروه اصلی و تفاوت‌های آن‌ها
مددکاری اجتماعی به عنوان یکی از حرفه‌های نوین و مؤثر در حوزه اجتماعی در ایران، در طی سال‌ها دچار تغییرات و تحولات زیادی شده است.
در این مطلب به بررسی دو گروه اصلی مددکاران اجتماعی می‌پردازیم که به دلیل شرایط و نیازهای مختلف در این زمینه شکل گرفته‌اند. همچنین، به مقایسه عملکرد، جایگاه، درآمد و ملاک‌های قرارگیری این دو گروه خواهیم پرداخت.
شناخت مددکاری اجتماعی
مددکاری اجتماعی، به عنوان یک حرفه علمی و عملی، به بهینه‌سازی زندگی افراد و ارتقاء کیفیت اجتماعی می‌پردازد.
این حرفه در ایران در اوایل دهه ۲۰ آغاز به فعالیت کرد و به سرعت در حال گسترش است. مددکاران اجتماعی مسئولیت‌ها و وظایف متنوعی دارند، از جمله مشاوره، حمایت مالی، آموزش و … .
تقسیم‌بندی مددکاران اجتماعی
مددکاران اجتماعی در ایران به طور کلی به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند: مددکاران اجتماعی دولتی و مددکاران اجتماعی غیردولتی.
۲.۱ گروه اول: مددکاران اجتماعی دولتی
این گروه تحت نظارت و مدیریت نهادهای دولتی و عمومی فعالیت می‌کنند. وظایف آن‌ها شامل ارزیابی و پشتیبانی از افراد آسیب‌پذیر مانند بی‌خانمان‌ها، معتادان و زنان سرپرست خانوار است.
درآمد این گروه به طور عمده وابسته به اعتبارات دولتی و قوانین کار است.
۲.۲ گروه دوم: مددکاران اجتماعی غیردولتی
این گروه شامل نهادها و مؤسسات غیرانتفاعی، خیریه‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد (NGO) است. این مددکاران معمولاً به صورت پروژه‌ای و با تأمین مالی از طریق کمک‌های مردمی و خیریه‌ها فعالیت می‌کنند.
درآمد این گروه به دلیل تنوع منابع تأمین مالی کار دشواری است و ممکن است غیرقابل پیش‌بینی باشد.
عملکرد و جایگاه گروه‌های مختلف
عملکرد و جایگاه مددکاران اجتماعی در هر دو گروه متفاوت است. مددکاران اجتماعی دولتی معمولاً دسترسی بیشتری به منابع و اطلاعات دارند و می‌توانند در اجرایی کردن سیاست‌های ملی نقش مؤثری ایفا کنند.
در مقابل، مددکاران اجتماعی غیردولتی به خاطر نزدیکی بیشتر به جوامع محلی و آشنایی با مشکلات و نیازهای خاص آن‌ها می‌توانند پاسخگویی بهتر و مؤثرتری داشته باشند.
درآمد و محاسن و معایب
درآمد مددکاران اجتماعی دولتی به طور معمول پایدارتر و معین‌تر از گروه غیردولتی است. با این حال، ناکارآمدی‌های اداری و بروکراسی در سیستم دولتی ممکن است بر عملکرد آن‌ها تأثیرگذار باشد.
از سوی دیگر، مددکاران اجتماعی غیردولتی با چالش‌های تأمین مالی، عدم ثبات و ناپایداری درآمد مواجه اند، اما معمولاً فرصت‌های خلاقانه و انعطاف‌پذیری بیشتری دارند.
نتیجه‌گیری
با توجه به واقعیت‌های موجود، می‌توان نتیجه گرفت که مددکاران اجتماعی در ایران به دو گروه کلی تقسیم می‌شوند که هر کدام دارای ویژگی‌ها، مشکلات و فرصت‌های خاص خود هستند.
این تقسیم‌بندی بر اساس نوع استخدام، منابع مالی و نوع خدمات ارائه‌شده صورت می‌گیرد.
در نهایت، تقویت همکاری و هماهنگی بین این دو گروه می‌تواند به بهبود عملکرد و ارتقاء کیفیت خدمات مددکاری اجتماعی در کشور کمک کند.
